Warto poznać trochę lepiej robaki z którymi niestety część z nas miała przykrość się spotkać lub dopiero się spotka.
Pluskwy, które zaskakują dziś mieszkańców domów, są potomkami robaków zamieszkujących jaskinie, które początkowo żywiły się krwią nietoperzy. Kiedy ludzie zaczęli żyć w jaskiniach, owady zaczęły pasożytować na ludziach.
Następnie kiedy ludzie wyprowadzili się z jaskiń i zaczęli cywilizację rolniczą, te owady przemieściły się razem z nimi. Od tego czasu ludzie zamieszkiwali z pluskwami na całej ziemi.
Pluskwy należą do rodziny owadów zwanej Cimicidae. Wszyscy członkowie tej rodziny żywią się tylko krwią. Pluskwa domowa ma pięć faz rozwojowych. Na każdym etapie życia, pluskwa musi wziąć żywność z krwi, aby się rozwijać. Pluskwy, jak wszystkie insekty, mają swój szkielet na zewnątrz ciała i muszą go zrzucić, aby się rozwijać. To zrzucanie egzoszkieletu nazywa się linienie. Nimfa pluskiew musi wziąć żywność z krwi. Po przejściu fazy wylinki - pluskwa domowa staje się dorosła.
Pluskwy, są różnopłciowe i również muszą zażywać regularnie posiłki z krwi do rozmnażania się. Kompletny proces rozwoju od jajeczka do dorosłego osobnika może nastąpić w ciągu mniej więcej 37. dni w modelowych temperaturach. Dorosłe pluskwy mają żywotność niemal 1. rok w zależności od regularności dostępu do żywienia z krwi i zakresu temperatur.
Pluskwy mają dość skryty styl życia, co oznacza, że spędzają dużą ilość czasu ukrywając się razem w pęknięciach, w których nie będą widoczne. Jednak stają się aktywne w nocy, między północą, a 5:00 rano, co potwierdzają doświadczenia polskich klientów specjaliści marki Dezynfeusz zajmującej się branżą zwalczania pluskiew.
"To w ten czas, kiedy ofiara jest zazwyczaj w swoim najgłębszym śnie, pluskwy lubią zaatakować." - stwierdził pytany przez nas technik - Krzysztof Michał Nawotczyński zajmujący się branżą DDD od 7 lat.
Insekty te są znane z tego, że podróżują bardzo duże dystanse w stosunku do wielkości swojego ciała. Pluskwy są przyciągane przez CO2 wytwarzane przez oddech żywiciela, a także przez ciepłotę ciała.
Jednakże pluskwy są w stanie wykryć żywiciela na małych dystansach. Nie jest do końca przebadane jak pluskwy ukryte w szafie są w stanie znaleźć gospodarza znajdującego się w łóżku po drugiej stronie pokoju. Pluskwy umieją jednak poruszać się bardzo szybko i uważa się, że dużo szukają, zanim będą w stanie znaleźć swoje pożywienie. W najlepszym przypadku większość pluskiew chciałaby gromadzić się w pobliżu łóżka gospodarza, czy na materacu. Jednak nie zawsze jest to możliwe w wysokich infestacjach, gdzie pluskwy są zatłoczone i wiele pluskiew musi szukać schronienia na odległość dalszą, np. kilka metrów od gospodarza.
Gdy pluskwa znajdzie żywiciela, atakuje skórę aparatami gębowymi, aby znaleźć przestrzeń kapilarną, która umożliwia napływanie krwi do ich ciał. Pluskwa może kilkakrotnie nakłuwać skórę, zanim zacznie się żerować. To badanie spowoduje, że gospodarz otrzyma kilka ugryzień od tego samego pasożyta. Gdy pluskwa osiedli się w miejscu, to będzie karmić przez 5-10 minut. Gdy pluskwa domowa jest już pełna, opuści gospodarza i powróci do pęknięcia lub szczeliny, zazwyczaj w miejscu gdzie gromadzą się inne pluskwy. Pluskwa zacznie wtedy trawić i wydalać swój posiłek.
Po nakarmieniu dorosłe pluskwy, zwłaszcza samce, są bardzo zainteresowane godami. Robaki tego typu mają unikalną metodę godową nazywana inseminacją traumatyczną. To zachowanie godowe jest uważane za traumatyczne, ponieważ samiec, zamiast wprowadzać swój narząd rozrodczy ("paramere") w żeńskie genitalia, dosłownie wbija noż przez ścianę jej ciała do wyspecjalizowanego organu dalej w jej prawą stronę, zwaną Organem Berlese. Plemniki są uwalniane do jamy ciała samicy, gdzie w ciągu najbliższych kilku godzin przeniesie się do jej jajników i zapłodni jej jaja. Traumatyczne przeszywające zapłodnienie powoduje rany w ciele kobiety, która pozostawia bliznę. Ciało samicy musi zagoić się z tej rany, w związku z czym wiadomo, że samice pozostawiają skupiska po kilkukrotnych godach, aby uniknąć dalszych nadużyć.
Badania wykazały, że proces gojenia zapłodnienia traumatycznego ma znaczący wpływ na zdolność samicy do produkcji jaj. W rzeczywistości kobiety, które są inseminowane tylko raz i nie są poddawane wielokrotnym dźganiom przez samca, wyprodukują 25 procent więcej jaj niż samice, które są wielokrotnie kojarzone. W końcu jednak samicy skończą się plemniki i będzie musiała ponownie łączyć się w pary, aby ją zapłodnić w jajka. Jednak niestety może z łatwością kopulować z własnym potomstwem, gdy dorośnie, aby kontynuować cykl.
