Niemiecki, to język pochodzący z grupy zachodniej języków germańskich. Odegrał on ważną rolę w tworzeniu kilku innych języków, jak choćby jidysz. W lingwistyce traktowany jest jako grupa kilku języków zachodnio-germańskich. Standardowy język niemiecki powstał na podstawie Biblii Marcina Lutra. Jest on językiem urzędowym w kilku krajach europejskich, a są to: Niemcy, Szwajcaria, Austria, Belgia, Lichtenstein i Luksemburg. Językiem tym na całym świecie posługuje się 128 milionów ludzi, przy czym dla ponad 105 milionów jest to język ojczysty, dla 80 milionów zaś jest to język obcy.
Alfabet niemiecki jest odmianą alfabetu łacińskiego i składa się z 30 liter. 26 z nich to litery klasyczne, pozostałe to przegłosy ä, ü, ö, czyli tzw. umlauty oraz β czyli Es-Zett lub Scharfes S. Znaki te przy braku odpowiednich czcionek zastępowane są odpowiednimi dwuznakami: ä = ae, ü = oe, ü = ue oraz β = ss. To, co wyróżnia język niemiecki na tle innych języków to obowiązek pisana rzeczowników wielką literą. Forma taka występuje obecnie jedynie w ortografii luksemburskiej, a do 1948 również w języku duńskim. Dla niemieckiego używanego w Szwajcarii i Lichtensteinie charakterystyczny jest brak β w pisowni, który zastąpiony został dwuznakiem ss.
Język niemiecki zaliczany jest do języków fleksyjnych choć odmiana rzeczownika jest dość uboga i w celu oznaczenia liczby i przypadka używany jest rodzajnik męski, żeński bądź nijaki.
Niemiecki ma liczbę pojedynczą oraz liczbę mnogą, przy czym ta ostatnia nie ma rozróżnienia na rodzaje. W języku niemieckim wyróżnia się 4 przypadki (mianownik, dopełniacz, celownik i biernik, choć dopełniacz zazwyczaj zastępowany jest konstrukcją z przyimkiem.
Czasowniki mają zdecydowanie bogatszą odmianę. Odmieniane są przez osoby, liczby, czasy i strony. W zdaniu występuje w drugiej jego części, chyba, że jest to zdanie pytające szczegółowe. Zawsze znajduje się obok podmiotu.
Akcent wyrazowy w języku niemieckim pada w większości wyrazów na pierwszą sylabę. W wyrazach złożonych z dwóch samodzielnych wyrazów istnieją dwa akcenty: główny, który pada na pierwszą sylabę pierwszego członu oraz poboczny, który pada na pierwszą sylabę drugiego członu. Od tej zasady istnieją wyjątki, a są to:
Polacy nie lubią uczyć się języka niemieckiego, choć jest on najczęściej nauczanym drugim językiem obcym w szkołach podstawowych i średnich. Niechęć do nauki niemieckiego wynika z pewnością z zaszłości historycznych, bowiem to naród niemiecki przyczynił się do największych tragedii wojennych. Ponadto niemiecki uważany jest przez uczniów za język trudny do nauki. Choć w porównaniu z gramatyką języka polskiego wydaje się być zdecydowanie łatwiejszy, to w porównaniu z gramatyką języka angielskiego rzeczywiście może uważany za skomplikowany. Jeszcze jednym powodem, dla którego uczniowie niechętnie się go uczą jest sama wymowa i brzmienie, uważane za nieprzyjemne dla ucha. Mimo to, jest to język często używany w Europie i jego znajomość z pewnością przyda się każdemu.
Więcej informacji na temat języka niemieckiego znajdziesz na stronie Podstawy niemieckiego
