Drugie miejsce Jakuba Witka w konkursie "Literatura i dzieci"

Gryf - symbol Mielca i Dębicy, Rzech, Dama z Krasiczyna czy też Kolbusz i Jarosław – te postacie pojawiły się wierszu, który zapewnił uczniowi Szkoły Podstawowej nr 3 w Mielcu drugie miejsce w finale Podkarpackiego Konkursu "Literatura i dzieci".

Niedawno informowaliśmy o miejskim sukcesie Jakuba Witka. Wtedy zdeklasował wszystkich z Mielca i okolic, dostał się do finału konkursu recytując wiersz swojego dziadka, znanego regionalisty i autora Encyklopedii Miasta Mielca – Józefa Witka.

Ten niezwykły duet pokoleń dziadka i wnuka, jak widać jest przepisem na sukces. W finale mielczanin rywalizował z 35 osobami z całego regionu. Ostatecznie zajął drugie miejsce w swojej kategorii wiekowej.

Kuba na co dzień jest uczniem czwartej klasy. Od najmłodszych lat z powodzeniem bierze udział w konkursach recytatorskich organizowanych na terenie miasta i powiatu. Jego opiekunem jest nauczycielka Marzena Chudzik. 

Tegoroczny konkurs upłynął pod hasłem "Niezwykłe opowieści". Kuba zaprezentował jurorom wiersz "Sejmik podkarpackich dziwadeł". Jak widać oceniający docenili nie tylko profesjonalne wykonanie, ale i oryginalność tekstu, który został napisany właśnie na tę okazję.

Józef Witek
Sejmik podkarpackich dziwadeł 

Pewnej nocy o północy, 
kiedy Rzeszów smacznie spał,
W tajemnicy, przy ratuszu, 
Dziwny sejmik miejsce miał. 

Przewodniczył Rzech, wiadomo,
Jemu się należał tron,
Forum były zaś dziwadła
Z wszystkich województwa stron.

Zaprosiłem was na sejmik,
Bo nie słychać o nas w świecie.
Radźcie, jak się wypromować
I pokażcie,  co umiecie.

Tu  Budziwoj z Budziwoja
Krzyknął: wstawać, bronić miasta!
Coś ty – szybko mu przerwano -
Bądź że cicho, pokój nastał.

Rzekła Dama z Krasiczyna:
jeśli taki problem macie,
przy okazji mych spacerów
mogę chwalić Podkarpacie.

U nas pięknie - potwierdziły 
San, zły bies i leśne czady,
A wiadomo wszystkim wkoło -
Na Bieszczady nie ma rady.

A jo se pogwizdom, pogwizdom
W Pogwizdowie, łokolicy,
Zeby moje pogwizdania
Dosły do samy stolicy!

Zabrał głos mielecki Ikar:
Mnie wydaje się, że trzeba
Sławić Lotniczą Dolinę
I z ziemi, i  z nieba.

Kiwa głową Czarny Rycerz:
Mądrych rad  tu wysłuchuję,
Wszak pochodzę z Potakówki,
Więc wam wszystkim potakuję.

Zaś Niedźwiadki oraz Prządki
esemesy nadesłały:
My musimy stać, wybaczcie,
lecz będziemy was wspierały.

Wszystkim dech zaparło w piersiach,
Gdy stanęło przy mównicy
Ptakozwierzę - Gryf okrutny  -
Symbol Mielca i Dębicy.

Podpierając się instynktem
Dobrze wiem, co trzeba robić:
Dziobać, pazurami szarpać,
I tak siłą sławę zdobyć.

Poparł go Łańcucki Diabeł
I dziwadeł grono liczne,
Ale inni vetowali: to jest
Niepoprawne politycznie!

Rejwach się rozpoczął wielki;
Nie masz racji! Moja racja! 
Nasze musi być na wierzchu!
Szykowała się rabacja.

W końcu walnął pięścią Rzech:
Czyście wszyscy poszaleli?
Czas na wnioski konstruktywne,
Tylko mówcie po kolei.

Bogu chwała, ważny spokój
- Poparł go książę Teodor -
Potem Kolbusz i Jarosław
Też ujęli się za zgodą.
 
Przy powszechnej akceptacji
Rzech powiedział: bracia, zatem
Do rzeszowskich literatów
Kierujemy taki apel:

Drodzy nam mistrzowie pióra,
Od dziś ważną misję macie,
w księdze o naszych legendach
Sławcie piękne Podkarpacie!