Mielczanka przegrała w sądzie z Kronospanem!

Mieszkanka Ławnicy k. Mielca Agnieszka Trela pozwała formę Kronospan w walce o prawo do życia w czystym powietrzu. W poniedziałek 16 grudnia zapadł wyrok w tej sprawie – Sąd oddalił jej powództwo argumentując werdykt słowami o braku pewnej inicjatywy dowodowej, która by pozwoliła uznać powództwo za zasadne. Sąd zarządził też od powódki na rzecz Kronospanu kwotę 287 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Agnieszka Trela – mieszkanka podmieleckiej Ławnicy zdecydowała się pozwać w procesie cywilnym zakład Kronospan Mielec Sp. z o.o o zadośćuczynienie w kwocie 1000 zł. Jak twierdziła, jest to jej walka o prawo do życia w czystym powietrzu. Kobieta jest właścicielką nieruchomości, która w linii prostej znajduje się około 1,5 – 2 kilometry od zakładu, który pozwała. W trakcie procesu skarżyła się między innymi na odór odczuwalny na swojej posesji, pył mający mieć pochodzenie z zakładu, a także obecność owadów charakterystycznych dla dużych składów drewna.

Pierwsza rozprawa w tej sprawie odbyła się jeszcze w lipcu tego roku. Wówczas przesłuchiwano szereg świadków zarówno po stronie powodowej, jak i po stronie pozwanego zakładu. Kolejna rozprawa odbyła się 30 października – dostarczono wówczas szereg kolejnych dowodów w sprawie. Ostatnia rozprawa 16 grudnia to kolejne przesłuchania stron - przed Sądem zeznawała powódka Agnieszka Trela oraz członek zarządu firmy Kronospan Mielec – Daniel Walas.

Finalnie strony tego samego dnia poznały wyrok w tej sprawie.

Sąd oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz Kronospanu kwotę 287 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nie została ona z kolei obciążona kosztami poniesionymi przez Skarb Państwa na zwrot kosztów podróży i noclegu jednego świadka. 

Jak podkreśliła w swoim uzasadnieniu Sędzia Sądu Rejonowego w Mielcu Katarzyna Sypek-Augustyn, Sąd rozumie doniosłość problemu, z którym powódka wystąpiła składając pozew w sądzie. Jednocześnie podkreśliła, że proces cywilny rządzi się określonymi zasadami – m.in. zasadą kontradyktoryjności i zasadą ciężaru dowodu, które sprowadzają się do tego, że strony, które zgłaszają pewne twierdzenia, mają obowiązek je udowodnić.

Jak podkreśliła Sędzia Orzekająca, powódka wystąpiła o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych określając dwa dobra, które w jej przekonaniu zostały naruszone – prawo do życia w czystym środowisku i prawo do nietykalności mieszkania. W pismach procesowych i pozwie wskazywała na to, że te dwa dobra rozumie jako prawo zamieszkiwania na własnej, prywatnej nieruchomości, wolnej od uciążliwych i nieprzyjemnych zapachów wskazując, że praktycznie nieprzerwana, nieprzyjemna woń, która jest przenoszona przez wiatr z kierunku, w którym znajduje się zakład pozwanego, powoduje u powódki ciągłą obawę o stan zdrowia, niemożność odpoczywania od pracy podczas weekendów, a także korzystania z przestrzeni wokół własnego budynku.

W jednym z pism procesowych, jak również na pierwszej rozprawie, pełnomocnik powódki wskazał, że istotą dochodzonego roszczenia jest fakt bardzo częstego odczuwania uciążliwości zapachowych o znacznym nasileniu bez znaczenia dla tej okoliczności na skład chemiczny powietrza oraz na nadzwyczajne ilości uciążliwych oparów.

Sędzia podkreśliła, że w ramach procesu wiele zostało powiedziane na temat różnych substancji, które są emitowane przez ten zakład do powietrza, ale nie to było istotą sprawy. Istotą sprawy była uciążliwa, nieprzyjemna woń i ilość owadów, która powodowałaby naruszenie dóbr osobistych. W tym zakresie Sąd prowadził postępowanie dowodowe. 

Strona pozwana zaprzeczała wszystkim twierdzeniom, które odnosiła powódka. Zaprzeczała faktowi istnienia dóbr osobistych, ich naruszenia, winy czy bezprawności działania strony pozwanej, a także związek przyczynowy pomiędzy działaniami strony pozwanej a naruszeniem dóbr osobistych, na które powołuje się powódka.

W związku z tym to na powódce ciążył obowiązek udowodnienia twierdzeń zawartych w pismach procesowych, a więc udowodnienie faktu naruszenia dobra osobistego powodującego szkodę niemajątkową - faktu, że sprawcą tego naruszenia jest pozwana spółka i że pozwana spółka ponosi winę za to naruszenie oraz związek przyczynowy pomiędzy działaniem pozwanej spółki a naruszeniem dobra osobistego, na które powoływała się powódka.

Sędzia podkreśliła też, że orzecznictwo w zakresie dobra osobistego w postaci prawa do życia w czystym środowisku dopiero się kształtuje. Obecnie jest szereg orzeczeń, które kwestionują istnienie takiego dobra osobistego, są również niedawne, świeże orzeczenia, w których wskazuje się na istnienie takiego dobra osobistego.

Sąd Orzekający w tej sprawie uznał, że można mówić o dobrze osobistym polegającym na prawie do życia w czystym środowisku, ale w czystym środowisku oznaczonym obowiązującymi normami w tym zakresie. - Teraz w dobie urbanizacji i rozwoju cywilizacyjnego nie możemy oczekiwać, że faktycznie to nasze powietrze czy środowisko będzie totalnie czyste, a jedynie możemy oczekiwać, ażeby odpowiadało ono pewnym normom przewidzianym w ustawodawstwie w naszym przypadków głównie europejskim czy krajowym, które pozwala nam żyć w środowisku bezpiecznym – oceniała sędzia Katarzyna Sypek-Augustyn.

Sędzia oceniła też, że clou problemu jest po stronie dowodowej. Powódka i świadkowie, którzy byli przesłuchiwani w sprawie przywoływali powszechne przekonanie o tym, że działanie strony pozwanej jest uciążliwe. - Tylko że samo powszechne przekonanie to jeszcze nie jest dowód. Tutaj trzeba wskazać, że w istocie świadkowie, którzy byli przesłuchiwani w sprawie mówili, że strona pozwana emituje różne substancje do powietrza, że połączony z tymi substancjami jest zapach, który jest drażniący i w jakiś sposób uciążliwy – powiedziała.

- Tym niemniej musimy się odnieść do sytuacji powódki i sytuacji panującej na jej nieruchomości. Świadkowie odnosili się do swoich spostrzeżeń, które towarzyszą im w czasie przebywania na swoich nieruchomościach czy w bezpośrednich okolicach pozwanego zakładu. W konsekwencji więc te odczucia i twierdzenia świadków są twierdzeniami subiektywnymi. Żeby móc powiedzieć o naruszeniu dobra osobistego, musimy dysponować obiektywnymi przesłankami i dowodami – dodała.

Sąd Orzekający ocenił, że powódka wyciągała taki wniosek, że z racji tego, że strona pozwana dysponuje pozwoleniami zintegrowanymi, w których to pozwoleniach ma określone pewne normy na emitowanie do powietrza różnych substancji, że pozwana firma ma wdrożony system zarządzania odorami to już jest wystarczająca przesłanka do tego, żeby uznać, że te odory czy substancje przenikają na nieruchomość powódki i są dla niej uciążliwe. Niestety w sytuacji, kiedy strona pozwana temu zaprzecza, takie wnioskowanie jest niewystarczające, żeby przyjąć, że faktycznie po stronie powódki dochodzi do naruszenia jej dóbr osobistych.

Także z zeznań świadków wynikało, że ta uciążliwość zapachów łączona była z wiejącym od strony instalacji zakładu wiatrem. Jakkolwiek nie dla wszystkich wydają się wiarygodne ekspertyzy i zeznania świadka Bartosza Kuśmidrowicza, wykonane jakby nie było na zlecenie strony pozwanej, to jednak strona pozwana przedstawiła dowód, który by wskazywał na to, że ta ilość wiatrów, który wieje od strony instalacji w kierunku nieruchomości powódki nie może świadczyć o ciągłym, notorycznym przenikaniu różnych substancji z zakładu pozwanego. Skoro powódka nie zaoferowała innego dowodu, przeciwnego, że jest inaczej, niż to wynika z analizy przedstawionej przez Bartosza Kuśmidrowicza zrobionej w oparciu o dane z Instytutu Meteorologii, w tej sytuacji nie została wykazana ta intensywność, częstotliwość, uciążliwość, które dopiero w pewnym określonym natężeniu mogłyby być traktowane jako naruszające dobra osobiste powódki.

W zakresie owadów znajdujących się na nieruchomości powódki, sędzia określiła, że ewidentnie nie został wykazany związek przyczynowy. - Trzeba też zauważyć, że te owady faktycznie były różnie nazywane w toku postępowania – przypomniała. Nie zostało jednak jednoznacznie wykazane, żeby występowanie tych owadów było w jakiś sposób związane z firmą Kronospan. Tutaj też jest tylko oparcie się na powszechnym przekonaniu, ale tak jak Sąd wspomniał wcześniej, powszechne przekonanie to jeszcze nie dowód wystąpienia określonych okoliczności.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd oddalił powództwo. – Rozumiem doniosłość całej tej sytuacji i bardzo doceniam rolę, jaką państwo mieszkańcy miasta Mielca pełnią w społecznym kontrolowaniu zakładów przemysłowych. Niestety w tym postępowaniu zabrakło pewnej inicjatywy dowodowej, która by pozwoliła uznać powództwo za zasadne – orzekła sędzia Katarzyna Sypek-Augustyn.

Wyrok nie jest prawomocny.

[ZT]54507[/ZT]

[ZT]54508[/ZT]