W sobotę wieczorem w mieleckich parafiach rozpoczęły się obchody Wigilii Paschalnej - w myśl przepisów liturgicznych jej ceremonie należą już jednak do Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. Mielczanie licznie zebrali się w kościołach by uczestniczyć w obchodach.

[FOTORELACJA]11052[/FOTORELACJA]

Wielka Sobota jest ostatnim dniem triduum paschalnego. To czas oczekiwania na zmartwychwstanie Chrystusa. W większości kościołów w Polsce liturgię Wigilii Paschalnej kończy procesja rezurekcyjna wokół kościoła. Na terenie miasta Mielca nie ma w tym przypadku jednej zasady, w niektórych parafiach procesja rezurekcyjna odbyła się w sobotnią noc, w kolejnych zaplanowana została na niedzielny poranek.

Bogata liturgia Wigilii Paschalnej, która stanowi centralny punkt Triduum, składa się z czterech zasadniczych części. Skupia się przede wszystkim na poświęceniu ognia, wody chrzcielnej i na odnowieniu przyrzeczeń sakramentu chrztu.

Liturgia Wigilii Paschalnej rozpoczyna się po zmroku, co symbolizuje zwycięstwo światłości nad ciemnością.

Na początku liturgii Wigilii Paschalnej kapłan dokonuje poświęcenia ognia i zapala od niego paschał. Zapalony paschał oznacza osobę Chrystusa, czyli Światłość Świata. Uzmysławia nam raz jeszcze, że dokonała się Pascha, czyli przejście z mroku do jasności, ze śmierci do życia

Liturgia słowa Wigilii Paschalnej jest wyjątkowo rozbudowana. W pełnej wersji składa się ona z dziewięciu czytań przeplatanych psalmami i modlitwą. Pierwsze siedem czytań pochodzi ze Starego Testamentu. Cykl czytań starotestamentowych kończy się Bożą obietnicą oczyszczenia i przemiany człowieka.

Dalsze części liturgii są konsekwencją rozróżnienia między światłem a ciemnością. Kolejna część liturgii Wigilii Paschalnej poświęcona jest tajemnicy sakramentu chrztu. Przy chrzcie świętym zapalamy od paschału świecę symbolizującą obecność Chrystusa w życiu nowo ochrzczonego. Następnie wierni odnawiają zobowiązania wypływające z chrztu świętego.

W starożytności Wielka Sobota była dniem bez liturgii, dniem ciszy i postu z powodu żałoby apostołów. Wieczorem chrześcijanie gromadzili się na całonocne czuwanie i modlitwy. Dopiero w V w. pojawiają się opisy ceremonii poświęcenia świecy paschalnej (paschału). Kolejne obrzędy liturgiczne tego dnia rozwijały się w ciągu wieków autonomicznie i były stopniowo wcielane do obrzędów Wielkiej Soboty.