Kolejne dęby pamięci Żołnierzy Niezłomnych posadzone zostały na Polanie Niezłomnych w Szydłowcu. Tym razem organizatorzy z Klubu Historycznego „Prawda i Pamięć” uhonorowali Stanisława Kasznicę „Wąsowskiego” i Jana Rydzowskiego „Dębica". W uroczystościach wziął udział syn „Dębicy” – Janusz Rydzowski oraz dowódca 3. Brygady Podkarpackiej Wojsk Obrony Terytorialnej płk Dariusz Słota.

W ostatnich latach członkowie mieleckich środowisk patriotycznych organizaują na Polanie Niezłomnych w Szydłowcu uroczystości mające na celu upamiętnianie kolejnych Żołnierzy Niezłomnych. W sumie posadzono tutaj już kilkanaście dębów, które mają być pamiątką na cześć bohaterów ojczyzny.

W sobotę 9 marca odbyło się odsłonięcie kolejnych dwóch pamiątkowych tablic przy dębach pamięci Żołnierzy Wyklętych. Kolejne dęby zyskały imiona Stanisława Kasznicy „Wąsowskiego” i Jana Rydzowskiego „Dębicy".

Jan Rydzowski urodził się 1923 r. W wieku 19 lat został wywieziony na roboty przymusowe do Austrii. Po 3 miesiącach uciekł, by wrócić do miejsca zamieszkania. Niestety później był więziony w Pustkowie, w obozie internowania, skąd też uciekł, by wstąpić do oddziału Wojciecha Lisa przyjmując pseudonim „Dębica”.

Brał udział w  licznych akcjach przeciwko Niemcom. W 1945 r. został aresztowany przez NKWD. Nie przyznał się do działalności opozycyjnej i udziału w Armii Krajowej. Został wypuszczony, ale później był wielokrotnie nachodzony przez NKWD i UB. W oddziale Lisa przez kolejne lata prowadził działalność patriotyczną przeciwko zniewoleniu ze wschodu. W 1947 r. został aresztowany przez Milicję Obywatelską – został otoczony będąc w domu, w którym znajdowała się rodzina.

- MO groziło, że wrzuci do środka granat, dlatego ojciec się poddał chcąc oszczędzić rodzinę. Po aresztowaniu zarówno ojciec jak i mama byli torturowani. Ostatecznie ojciec został skazany na dwukrotną karę śmierci – mówił Janusz Rydzowski, syn żołnierza obecny na uroczystościach na Polanie Niezłomnych.

- Po dwóch tygodniach na prośbę mamy, prezydent Bierut zamienił wyrok śmierci na dożywotnie więzienie. Przebywał we Wronkach w bardzo ciężkich warunkach. W 1957 r. wyszedł po amnestii, jednak jego stan zdrowia był fatalny – to więzienie go zniszczyło. Ojciec był wielkim patriotą, przekazywał nam wartości patriotyczne, był oczytany, pomagał społecznie wielu ludziom – mówił syn.

Jan Rydzowski zmarł w 1978 r. w wieku 55 lat. W 1992 r. rodzina podjęłą starania o unieważnienie wyroku skazującego go na karę śmierci i rok później sąd w Rzeszowie ten wyrok unieważnił uznając walkę Jana Rydzowskiego za walkę o wyzwolenie kraju spod niemieckiego i sowieckiego jarzma.

Stanisław Kasznica urodził się w 1908 r. we Lwowie w rodzinie prawniczej. Był synem Stanisława Wincentego Antoniego Kasznicy, profesora i dwukrotnie rektora Uniwersytetu Poznańskiego. Studia prawnicze ukończył na Uniwersytecie Poznańskim. Po trzecim roku studiów odbył służbę wojskową we Włodzimierzu Wołyńskim, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii, służył w Wielkopolsce w stopniu porucznika rezerwy. Przed wybuchem wojny zdał w Poznaniu egzamin adwokacki. Działalność polityczną rozpoczął w Obozie Wielkiej Polski. Od kwietnia 1934 działał w Obozie Narodowo-Radykalnym (ONR-ABC). Był członkiem wewnętrznej tajnej struktury ONR pod nazwą Organizacja Polska.

Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 r. Za walki te odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Po klęsce działań wojennych nie poszedł do niewoli niemieckiej. Od października 1939 był w konspiracji jednym z czołowych działaczy tzw. Grupy Szańca (wojennej kontynuacji ONR-ABC), jednym ze współzałożycieli Związku Jaszczurczego.

W sierpniu, po wyjeździe na Zachód komendanta głównego NSZ mjr./gen. bryg. NSZ Zygmunta Broniewskiego ps. „Bogucki”, został p.o. komendanta głównego NSZ. Pełnił tę funkcję do lutego 1947. Od czerwca 1946 sprawował funkcję szefa wywiadu OP, a od końca tego roku był kierownikiem Komitetu Politycznego OP. Na przełomie lat 1946/1947 podporządkował resztki organizacji NSZ Komendzie Głównej NZW.

W Poznańskiem i Pomorskiem założył organizację Armia Podziemna (działała od wiosny do jesieni 1945). Ograniczała ona swą działalność do akcji propagandowych i zbierania informacji. Stanisław Kasznica nosił kilka pseudonimów: „Maszkowski”, „Przepona”, „Wąsal”, „Wąsowski”.

W 1947 został aresztowany przez UB. Świadkowie z sąsiednich cel więzienia mokotowskiego wspominają o zadawanych mu okrutnych torturach. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go w procesie na czterokrotną karę śmierci oraz na cztery kary więzienia, a także na kary dodatkowe – utratę praw publicznych, obywatelskich i honorowych oraz konfiskatę mienia i na zasadzie sumowania wyroków wymierzył mu karę łączną – karę śmierci i ww. kary dodatkowe.

Prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok wykonano 12 maja tego roku w więzieniu mokotowskim przez rozstrzelanie[8]. O zamiarze wykonania wyroku rodzina nie została powiadomiona.

We wrześniu 1992 Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego uznał wyrok byłego WSR w Warszawie za nieważny.